حضور در قعر تاریخ و فاصله‌گیری از زمان حال. بلکه حال و گذشتهء دور را یکجا در کنار هم دیدن و بوئیدن. تماشا و عکاّسی از آثار و ابنیهء تاریخی بجامانده از ادوار پیشین که در برابر عوارض طبیعی اینهمه سال، دوام آورده و کمر خم نکرده است و تنها زخم برداشته، همیشه جذّاب است و حسّ شگرفی سراسر وجود ناظر و عکّاس را فرا می‌گیرد. دقایقی توقّف در کنار این دژ کهن در مسیر جادّهء ساوه به سمت قم در شهریور ۸۷ که در این مسیر رانندگی می‌کردم، به ثبت این عکس منجر شد.