وظیفه‌ی عکس و عکّاس گاه ایجادِ همزمانِ احساسات متضاد در آدمی است. شبیه برخی محصولات غذایی که دو مزّه‌ی مختلف را در آن واحد به مصرف‌کننده می‌چشاند: ترشی و شیرینی یا شیرینی و شوری را. عکس‌هایی که تصویرگر حالات عاطفی طاغیان و یاغیان است، چنین حالتی دارد.
عکس حاضر را در اردیبهشت سال ۱۳۸۰ش ـ زمان حکومت صدّام‌حسین saddam hosein - با دوربین «زنیت۱۲۲» zenit 122 در کربلا karbala عکّاسی کردم؛ از روی یک پوستر pooster نصب‌شده بر دیوار در روبروی حرم سیّدالشّهدا(ع) emam hosein.
دختر صدّام خیره در ادابازی شخصِ پشت به دوربین، به قاعده‌ی دختربچّه‌های مظلوم و خجالتی انگشتش را به دندان گرفته است. آیا این عکس، همزمان ترحّم‌انگیز و خشم‌آفرین نیست؟