درست این است که «عکس یادگاری» از آن شورشیرین‌هاست که پیش از این عرض کرده بودم. وقتی عکسی متعلّق به گذشته از خودمان را در جمع بستگان یا دوستان به نظاره می‌نشینیم، تلفیقی از احساسات تلخ و شیرین به ما منتقل می‌شود. عکس‌های یادگاری فریزشده‌ی یک واقعیّت دور است تا امروز تفاضل خود را با عکس حساب کنیم و همه‌ی تغییراتی که کرده‌ایم در کسری از ثانیه به یاد آوریم. عکس ارائه‌شده در این پست، از نوع پولاروید polaroid(عکس فوری) بوده و قبل از پیروزی انقلاب اسلامی (حدوداً در سال‌های ۵۴ و ۵۵ شمسی) توسّط یک عکّاس دوره‌گرد - از آن‌ها که کنار اماکن دیدنی از مردم عکس می‌گیرند و پول می‌ستانند - برداشته ‌شده است.
در بک‌گراند، تصویر زیبای ساختمان میدان آزادی (که آن دوره به میدان شهیاد موسوم بود) را داریم.
تنها مذکّر عکس، منم! تنها چادری عکس مادرم سرکار خانم بتول تقوی‌زاده، تنها روسری‌به‌سر، زن عمویم زنده‌یاد پری خانم. تنها روسری‌به دست، دخترعمویم کتایون شیخ‌محمدی و موءنّث باقیمانده، دخترعموی بزرگم فریبا. آن روز زن‌عمویم - که سه، چهار سالی است رحل اقامت به دیار باقی افکنده - ما را به دیدن عجایب داخل ساختمان میدان آزادی برد. آن محیط به نظرم خیلی عظیم آمد. مع‌الاءسف دیگر هرگز بعد از آن نتوانستم از داخل آن نما بازدید کنم. چقدر معماری خارجی این بنا «همیشه‌ به روز» است.