معمولاً فرمان شروع عکّاسی را با فشردن دکلانشور می‌دهند، ابزاری که بر بدنه‌ی دوربین تعبیه شده، مانع موجود بر سر راه رسیدن نور به نگاتیو را برمی‌دارد. امّا در این تصویر، عکّاس که خود بنده باشم و تصویرم نیز دیده می‌شود، فرمان شروع عکّاسی را با فشردن کلید برق که دو مهتابی را روشن می‌کند، صادر کردم. ۸ مرداد ۷۲ است و من در منزلی که حوزه‌ی علمیّه و امام جمعه‌ی قزوین جناب باریک‌بین در اختیار ما گذاشتند و سال‌ها در آن اقامت داشتیم، دوربین روسی ارزان‌قیمتی را که زیر ۱۰۰۰ هزار تومان خریده بودم، شب‌هنگام در اتاق تاریک روی دیافراگم ۸ و سرعت B گذاشتم و دکلانشورش را فشردن و قفل کردم. بعد خودم در فاصله‌ی دو و نیم متری دوربین مستقر بر روی سه‌پایه، روی صندلی نشستم و دستم را بر کلید برق که دو مهتابی را روشن می‌کرد و گذاشتم و نگاهم به عقربه‌های ثانیه‌شمار ساعت دیواری بود. کلید را زدم. مهتابی پرت‌وپرتی کرد و روشن شد. ثانیه‌ها را شمردم: یک، دو، سه، چهار،... به شش که رسید، کلید را خاموش کردم. برخاستم و رفتم سراغ دوربین و دکلانشور را آزاد کردم. عکس حاصل این است که می‌بینید.